Tot het zoete eind

We bespreken zijn wensen voor zijn afscheid. De arts heeft hem eerder die week verteld dat de behandeling alleen nog gericht zal zijn op het brengen van comfort. Alles wat ze konden doen, hebben ze gedaan. Er is geen redden meer aan. Hij moet na gaan denken over hoe hij zijn einde voor zich ziet. Thuis blijven of naar een hospice? Palliatieve behandeling of misschien toch euthanasie?

Hij schuift zijn kopje nog eens naar zich toe. Het lepeltje in gedachten eindeloos roerend door de inmiddels koud geworden koffie. Hij zal thuis blijven. Thuis sterven, op de plek waar hij zo graag is en waar zij zo goed voor hem zorgt. Thuis, waar hij nog elke morgen  geniet van zijn kop koffie in dat ene hoekje van de kamer, daar waar zij altijd naast hem zit. Opspringend bij elke kik die hij geeft, om het hem maar zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ze heeft hem gezworen er tot het bittere einde voor hem te zijn.

Een snik, een zucht. Hij veegt een traan van zijn wang, drinkt zijn kopje leeg. Hij kijkt op, kijkt me indringend aan. ‘Bij mijn uitvaart wil ik dat ze allemaal een slagroomgebakje krijgen. Daar ben ik gék op. En…’. Zijn vinger wijst in de lucht. ‘… ík wil er dan ook eentje!’ Ik beloof het hem plechtig. ‘Tuurlijk, jij krijgt er ook eentje!’ Ik knijp in zijn hand en zachtjes snikt hij nog een keertje.

Nog geen maand later zitten ze rondom hem heen. Allen die hem zo dierbaar zijn, en voor wie hij zo dierbaar is. In alle rust heeft hij thuis kunnen sterven. Zij is er tot de laatste ademteug voor hem geweest. Hand in hand, zij aan zij.

De kleinkinderen steken één voor één hun kaarsje aan bij de foto op zijn kist. Straks, na het laatste muziekstuk, zullen ze met z’n allen naar de koffiekamer gaan voor een kop koffie en een lekker stukje gebak.

Dan staat zij op van het bankje, pakt het schoteltje met het slagroomtaartje van het tafeltje naast zich en loopt naar de baar. ‘Hier, lieverd. Deze is voor jou.’